Overslaan naar inhoud

Tijd en rouw

Tijd en rouw … het staat haaks op elkaar. De vraag die gesteld wordt, voelt ergens verkeerd aan. Zo lijkt het alsof er een vaste termijn afgebakend moet worden en laat net dit de moeilijkheid zijn wanneer we spreken over omgaan met rouw.

De tijd is een begrip geworden waar we ons serieus aan kunnen storen. De druk die velen wordt opgelegd is enorm groot. Agenda’s staan boordevol en het is vaak lopen en rennen van hot naar her. Wanneer rouw – uiteraard totaal onaangekondigd – het pad kruist, moeten we – willen of niet – vertragen. Wat is immers dat bijzonder moment ten aanzien van het begrip tijd? Alles vervaagt, alles wordt één grote waas.

Dan komt een tijd (ja, sorry voor het woord) waarin we serieus op onszelf geplooid worden. De confrontatie met ons eigen eindigheid is heel groot. Zeg nu zelf … confrontatie: het doet wat met een mens. Het raakt ons in het diepste van ons menszijn en dat kan er serieus op inhakken.

Na de grote emoties komt de periode van stilte. Een oorverdovende stilte die ons knettergek maakt. We willen dit niet. Het moet veranderen, maar hoe? Dan komt ook de buurvrouw of die verre neef met die kanjer van een vraag: ‘Hoelang is dat nu al geleden dat je man (je vrouw, je broer, je zus, je partner, je zoon, je dochter, je vriend, je vriendin …) overleden is?’ Je mag dan bijna al blij zijn dat ze er nog niet aan toevoegen: ‘Na al die tijd ben je er al over, zeker?’

De vraag naar hoelang is een pure kalendervraag. Hiermee citeer ik Marinus van den Berg die hier wellicht veel wijzere woorden over heeft geschreven. De kalendervraag verwacht een kalenderantwoord: twee jaar, vijf jaar, dertien jaar … Het impliceert een afgebakende tijd waardoor er een begin en een einde is. Dat zou ook willen zeggen dat die kalender aangeeft wanneer alles achter de rug is; tijd voor een ander hoofdstuk. Zo deed men het vroeger soms ook: na het overlijden een bepaalde periode rouwkledij dragen. Dan sprak je op een andere manier met elkaar. Eenmaal de rouwkledij was opgeborgen, kon je opnieuw ‘vrolijk’ en ‘normaal’ doen.

De enige juiste vraag die de buurvrouw of verre neef kan stellen is wellicht: ‘Hoe is het leven nu voor jou?’ Deze vraag biedt een veel ruimer perspectief. Er is mogelijkheid om het echte gevoel op dat specifieke moment te vertalen in wat jij echt als antwoord wil geven. Variaties als ‘het gaat vandaag redelijk met mij’ tot ‘vandaag is echt een dag om zo rap mogelijk te laten passeren’ … en alles daartussen zijn goede en juiste antwoorden.

Rouw laat zich niet vangen in tijd. Laat dit duidelijk zijn! Rouw vertaalt zich in het gevoel van het moment. Iedereen voelt wat hij of zij voelt op om het even welke dag. We kunnen luisteren naar de ervaringen van anderen waarin erkend wordt dat de tijd (zonder maatstaf) dat gevoel beetje bij beetje laat aanpassen. Het is zeker geen proces dat zonder slag of stoot gebeurt, maar het is gaande. Er is beweging in en dat is belangrijk. Laat je slingeren doorheen dat gevoel: wat beter, wat minder, wat super, wat verschrikkelijk. Gaandeweg voelt het anders en voor jou comfortabeler aan zonder dat er angstvallig naar een exacte timing moet gekeken worden.

De kalender dicteert onze gedachten, de rouw laat zich echter bijstaan door het gevoel. Hoe het leven voor jou op vandaag voelt, is wat het is. Weet dat dit ook ok is en dat je je zeker niet moet laden leiden door de kalendervraag. Soms kunnen we dit niet alleen en hebben we hier wat extra ondersteuning voor nodig. Samen met jou zet ik graag die bakens voor je uit. Uiteindelijk zal jij het zelf zijn die jezelf kan overstijgen van kalender naar gevoel. Welkom voor meer informatie of een afspraak op www.praktijkdekrachtoase.be/rouwen (DJM)

Praktijk De Krachtoase 1 februari 2025
Deel deze post
Labels
Archiveren
Gelukkig Nieuwjaar