Wat is het nut van een rouwtraject? Ontdek het moedig getuigenis van één van de mensen die het aandurfden en er alleen maar sterker en veerkrachtiger door werden.
De opstart van een rouwtraject is altijd wat aftastend en zoekend. Als rouwconsulent krijg je een aanvraag; telefonisch of per mail. Je kan op dat moment niet goed inschatten wie je gesprekspartner wordt. Wellicht is het voor de ander even spannend, want we zijn het niet gewoon om bij een ongekend persoon over onze diepere gevoelens van rouw, pijn en verdriet te spreken.
Het eerste contact is verkennend en vooral luisterend. Wat heeft jou hier gebracht? Deze cruciale vraag is niet makkelijk. Toch is het voor sommigen heel bevrijdend het verhaal te mogen vertellen. Heel vaak heeft de dichte kring al te kennen gegeven dat het nu wel voldoende is geweest. Hoe kan het ooit voldoende zijn zolang jij niet in de mogelijkheid bent je leven terug op te nemen met die nieuwe dimensie van verbondenheid met hem of haar die jij nu zo moet missen?
Zo kwam het verhaal van een jongeman ook voor mij keihard binnen. Gebroken, verdrietig, onmachtig, met zichzelf en zijn emoties geen blijf wetend … Luisteren naar zijn verhaal gaf hem beetje bij beetje kracht. Kleine vraagjes en vooral bemoediging … soms een kleine prikkel … De rouwgesprekken verliepen soms rustig, soms verdrietig … soms hard en luid, soms stil en ingetogen. Elk gevoel werd serieus genomen. Laat dit een belangrijk gegeven zijn. Als rouwconsulent neem ik het verdriet en alle bijhorende emoties voor ernstig aan. Het gevoel is er, de emotie overheerst … wegduwen of minimaliseren heeft zeker geen nut!
Stap voor stap gaf ook deze ietwat stoere bolster zich prijs. De buitenste laag van de spreekwoordelijke ajuin was er eentje met vele lagen … heel vele lagen. Er was echter tijd, ruimte en vooral openheid om laagje per laagje te laten verdwijnen. Naarmate de kern zichtbaarder werd, waren er ook tranen … Een ui pellen zonder tranende ogen is niet mogelijk, ondanks alle tips uit grootmoeders keuken.
Langzaam werkten we aan die heel belangrijke stap: het echt doorleven van het verdriet, het toelaten, in zich laten borrelen en inwerken. Ja, meneer, mevrouw, dat doet pijn, bij momenten heel veel pijn. Dat willen we niet en we kruipen terug in onze schelp, duwen die emoties weg en dringen ze terug naar de vergeetput. Ze blijven echter aanwezig. Ze beginnen pijn te doen: fysieke klachten, vooral keelpijn. Ons lichaam wil dat verdriet ook niet, onze geest wil die pijn niet. Het is een voortdurend balanceren: wel … niet … en gooi er maar het sausje ‘misschien’ nog boven op.
Tot op die dag een volgende stap gezet werd: ‘Ik heb mijn verhaal helemaal verteld, met alle emoties erbij. Het deed pijn, maar ik moest het vertellen. De etterende zweer barstte open, het moest er uit.’ We zijn klaar om onze wonde te laten genezen en te verbinden met het litteken van de herinnering.
‘Het diep doorleven van het verhaal zorgt voor een dip(je), maar daarna werd ik opnieuw veerkrachtig. Ik was fier dat ik het kon en mocht vertellen en dat de pijn nadien zo louterend heeft gewerkt.’
Het zijn cruciale ogenblikken in het rouwtraject waar ik met een luisterend oor alleen maar heel sterk kan bemoedigen en aanmoedigen. Het betekent voor iedereen een belangrijk keerpunt.
Mooi waren dan ook de volgende woorden: ‘Ik kwam hier aarzelend en wat argwanend. Nooit had ik durven denken – laat staan hopen – dat het doorleven van mijn verdriet zo bevrijdend kon werken. Het heeft me meermaals heel veel pijn gedaan. Ik wilde het allemaal niet meer. Ja, ik heb het vervloekt dat dit niet menselijk was. Nu geef ik toe dat dit de enige weg is, hoe hard deze ook is. Na enkele gesprekken wist ik dat ik je hierin kon vertrouwen en dat je me hierbij zou helpen, wat je ook gedaan hebt. Ik heb het verdriet in het gezicht gekeken en vooral ook toegelaten. Het deed verdomme pijn. Ik voelde daarna de kracht opborrelen om mijn leven terug in handen te nemen, voorzichtig te genieten van vooral de kleine dingen, dankbaar te zijn … Mijn overledene komt er niet mee terug, maar stilaan groeit het besef dat ik stukje bij beetje kan aanvaarden dat ik nu op een andere wijze verbonden ben. Dat geeft mij opnieuw goesting in het leven. Het traject is niet af, zeker niet, maar het voelt voor mij als een nieuwe kans aan.’
Als rouwconsulent kan ik alleen maar dankbaar hierbij aansluiten, dankbaar om die weg mee te gaan, ondersteunend en begeleidend … met een diep respect en een luisterend oor. Voor nu … wat kan ik op dit moment – na dit moedig getuigenis – voor jou betekenen? Ontdek het op www.praktijkdekrachtoase.be/rouwen (DJM)