De donkere weken die zich in november aandienden met de bijhorende sloten water zorgden bijna voor een toevloed aan nieuwe mensen in de praktijk. We zien het elk jaar opnieuw terugkomen. Tijdens die donkere periodes van het jaar duikt de eenzaamheid en het gemis op. Deuren worden vroeger gesloten en men is aangewezen op het fonkelende licht van de kerstboom en al wat daarrond twinkelt en pinkelt …
De vrolijkheid van de belletjes en het speelse karakter van de lichtjes staat in zo’n schril contrast met het gevoel van de mensen. Voor hen komt straks die eerste kerst en dat eerste nieuwjaar aan zonder hem of haar. Dat doet pijn, heel veel pijn … Ik hoor het regelmatig: voor mij hoeft het niet (meer), laat het maar vlug weer licht worden zodat alles terug normaal is.
Normaal? Wordt het ooit terug normaal na een overlijden? We gaan uiteraard niet te werk zoals iemand in de praktijk onlangs vertelde. Hij was naar een dokter geweest en die gaf hem de goede raad om het overlijden van zijn geliefde vader zo vlug mogelijk te vergeten; dat was beter voor iedereen. Ik hoorde het precies donderen en bliksemen op hetzelfde moment. Dit staat zo haaks op het gevoel van elke mens die iemand moet missen. Tuurlijk willen we hem of haar niet vergeten. We willen proberen op zoek te gaan hoe we voortaan zonder hem of haar kunnen leven in de gekende fysieke vorm. We gaan op zoek hoe we ons leven opnieuw kunnen verbinden met hem of haar die we nu moeten missen … maar vergeten? Dat nooit!
We hebben al zo vaak gezegd en zullen het nog vaker blijven herhalen: rouwen is een werkwoord. Je gaat er mee aan de slag. Verdringen of vermijden is geen optie. De confrontatie doet pijn; dat weten we allemaal, maar we hebben net die confrontatie nodig om het ons eigen te maken. Rouwen doe je, willen of niet. Het is op zoek gaan naar een manier om je liefde te tonen voor iemand of iets dat er niet meer is. Meestal gaat het om een geliefde naaste. Je uit dat gevoel op een bijzondere en vooral heel persoonlijke manier: boos, verdrietig, moe, verslagen … Alles zal vanaf nu af aan veranderen. Die ene stoel blijft leeg en daardoor verandert ons leven … helemaal … totaal …
Rouwen begint wanneer jij er klaar voor bent. Na enkele dagen, weken, maanden of zelfs jaren … iedereen bepaalt zelf het tempo. Toch is er ergens het besef dat iedereen er mee aan de slag moet gaan, want ooit krijg je wel de rekening gepresenteerd wanneer je het niet doet. Uit grondig onderzoek blijkt dat maar liefst 85% van de mensen in rouw geen specifieke hulp nodig heeft. Het lukt hen zonder problemen om door de rivieren te varen en de zandbanken te vermijden. Ze hebben voldoende veerkracht en slagen er in om zich met hun geliefde overledene te verbinden en het verdriet een stuk mee te nemen en te kaderen.
We weten allemaal dat de perfectie bij honderd procent ligt. Er is dus nog een verschil. Er zijn dus mensen die dreigen vast te lopen op de zandbanken. Daarom ben je steeds welkom in de praktijk. Het kan al voldoende zijn met één gesprek. Soms duurt het wat langer of gaan we een uitgebreider traject aan. Je krijgt wat handvaten en inzichten. We werken met het online programma rond Lutografie. Zo krijg je wat lucht, wat verse zuurstof. Doorheen de gesprekken krijg je het inzicht dat er een manier te zoeken en te vinden is om verder te kunnen zonder dat de rouw, het verdriet, de pijn en het gemis je leven overheerst.
Straks vieren we kerst en/of nieuw … we zwaaien uit en we verwelkomen. We zitten samen met familie en vrienden. We proberen een jaar af te sluiten, te koesteren of zo vlug mogelijk te vergeten. We voelen opnieuw hevig die pijn en beseffen dat het voortaan helemaal anders zal zijn. Lang geleden of heel recent … het besef dat hij of zij er niet meer bij is doet ons pijn, want rouwen gaat nooit helemaal voorbij. Het wordt mettertijd wel draaglijker.
We wensen het je graag toe: een tijd waarin je mag rouwen, waarin je mag huilen, waarin je op je eigen tempo mag laveren om de zandbanken te vermijden, waarin je iemand mag ontmoeten die luistert, die begrijpt dat je verdriet hebt, die je de nodige rust kan geven, bij wie je mag huilen … Tranen beschadigen niemand, ook jezelf niet. Geen schroom, geen angst … ja, zelfs de jongens/mannen mogen huilen en zijn welkom. Het is even vertragen en alles er uit gooien … Een zalige, rustige en ingetogen tijd gewenst … op jouw tempo … probeer de lichtjes opnieuw in je hart toe te laten … (DJM)