De eerste echte negatieve temperaturen tekenden zich op de thermometer. Het betekende zelfs al het eerste leed op de weg en ook de spoedopnames hadden hiermee hun handen vol. Het graadje boven of onder nul kan al vlug een heel groot verschil betekenen.
Ik moest hierbij even denken aan een uitspraak die ik onlangs hoorde tijdens één van de gesprekken rouw en verlies: ‘Kon alles maar eventjes bevriezen!’ De vrouw in het gesprek kon het heengaan van haar man heel moeilijk plaatsen en vroeg zich af of het niet makkelijker was om de tijd even te bevriezen. Ze wou die laatste momenten koesteren en voor altijd vasthouden.
Soms zouden we inderdaad willen dat we bepaalde momenten in ons leven kunnen bevriezen. Ze zijn zo mooi en zo intens dat we voor altijd in dat moment zouden willen blijven. Gelukkig kunnen we dan een foto met ons hart nemen en voor altijd bewaren in de warme en diepe herinneringen.
Het is uiteraard niet hetzelfde als het beleven van het eigenste moment, maar ergens mogen we dit koesteren en meenemen. Bevriezen is net in dat moment willen blijven en dat gevoel voor altijd echt willen voelen en beleven.
Het is heel begrijpelijk dat we in ons leven dergelijke momenten ten volle willen behouden. De dood trekt zo’n definitieve streep door dit alles. Er is daar ook geen voorbereiding op; het is niet dat we er ergens een lessenreeks voor kunnen volgen. Toch zijn er zoveel kleine en grote afscheidsmomenten die ons eigenlijk hierop zouden moeten voorbereiden. We beseffen niet dat ze als het ware een leerschool zijn. De kinderen gaan het huis uit … de buren vertrekken naar anderen oorden. Het zijn maar twee voorbeelden van afscheid nemen. Toegegeven, het zijn geen definitieve afscheidsnemingen; we weten immers dat we die mensen niet definitief uit het oog verliezen. Er is nog steeds contact mogelijk. Toch zouden we misschien meer stil moeten staan wat de impact is in ons leven; het zou ons beetje bij beetje voorbereiden op dat grote en definitieve afscheid.
Wat doe je met verbroken familiebanden? Ook daar is er een definitief afscheid, maar toch zijn ze er nog … is er nog een mogelijkheid, een kans. In zoveel afscheidsmomenten komt ook dit leed naar boven. Het moment van bevriezen ligt al lang achter de rug en dan zou men zo blij zijn met een graadje meer om die andere momenten even terug boven te halen. Bevriezen van het moment … het kan vaak verschillende kanten uitgaan.
Gelukkig kunnen mensen bij ons en bij elkaar op verhaal komen en mogen we dat innige moment van afscheid nemen niet alleen als enorm koud benoemen, maar ook – ondanks alle pijn, verdriet en gemis – als een ander moment van intense en blijvende verbondenheid ervaren. Daar scheelt ook dat graadje meer of minder en in deze bijzondere dagen maakt dit vaak een wereld van verschil … (DJM)