Een vraag die wel eens durft terug te keren bij de aanvraag. Rouw- en verliescoach of -consulent of -therapeut … allemaal goed en wel, maar wat 'doe' je dan eigenlijk? Een dokter kan medicatie voorschrijven en lost hiermee een probleem op. Een coach, consulent, therapeut … hoe lost die iets op? Het gaat voor de mensen in deze praktische maatschappij heel vaak over ‘oplossen’. Wat er zich ook aandient, er bestaat een middeltje voor om het op te lossen, om het euvel weg te werken en de situatie te laten terugkeren zoals ze voorheen was. Easy dus …
Was het maar zo simpel … was het inderdaad maar zo eenvoudig op te lossen. Even langskomen en bij het verlaten van de praktijk zijn die gevoelens van rouw, verdriet, pijn, gemis … opgelost. Eventjes ... en het is weg ... het is er nooit geweest en we hoeven er niet (nooit) meer aan te denken. Hoe vreugdevol zou dit klinken voor de mensen die het aan den lijve ondervinden?.
De realiteit brengt ons echter tot een heel andere vaststelling. Steeds opnieuw is er een leven voor en een leven na. Daartussenin is een gigantische kloof geslagen die je met geen enkele lijm zomaar kunt oplossen. Het leven beefde en schudde alles door elkaar. Nooit, helaas nooit, wordt het nog zoals het was ervoor. Het is aan jou om ergens een verbinding te zoeken, een gulden middenweg om dat leven voor en dat leven na opnieuw in een zekere balans te brengen.
Tot zover is men vaak nog mee in het verhaal … maar dan borrelt die vraag opnieuw op: hoe doe je dat? Andere vraag: is er wel een antwoord op? Een groot deel van de therapietijd wordt besteed aan luisteren. Je hebt er geen idee van hoeveel mensen vaststellen dat ze nog nooit beluisterd werden in hun verhaal, in hun verdriet. Niemand heeft er tijd voor of wil er bij stilstaan. Je moet er niet meer aan denken … de klassieke – sorry voor het woord – dooddoener. Hoe meer je er echter probeert niet aan te denken, hoe meer het je leven beheerst of zelfs overheerst.
Luisteren is een enorm groot sleutelwoord. Wat leeft er bij jou? Welke gevoelens had je dat eerste moment? Hoe zijn die geëvolueerd? Kijk je er nu anders tegen aan? Zijn die gevoelens verzwakt of net intenser geworden? Durven nadenken en jezelf onder de loep leggen is al een groot stuk van het op weg zijn om het anders te doen.
Naast de online therapie met Lutografie (meer dan de moeite waard) is de gesprekstijd in de praktijk er om te luisteren, om na te denken, soms met een lach (ja, lachen kan en helpt!), soms met een traan (ja, soms vloeien die eerste echte traantjes in onze ruimte; geeft niet, we zijn er helemaal klaar voor) … Het verwoorden van een gevoel krijgt een gerichte vraag, een antwoord … je gaat zelf nadenken en ontdekken.
De volgende vraag brandt al op ieders lippen: werkt het? Ik kan hier volmondig ja op antwoorden. Ja, het werkt, ja het brengt die woeste zee aan gevoelens tot bedaren … als jij het wil, als jij er voor open staat, als jij bereid bent om die gevoelens toe te laten, te benoemen en te ontdekken dat er inderdaad een leven voor en een leven na is en dat die twee – hoe pijnlijk en moeilijk het ook is – met elkaar te verbinden zijn.
Het wonder van het luisteren, het benoemen van gevoelens, nadenken over het eigen leven en de bereidheid om dit toe te laten en open te staan voor dit alles heeft al heel wat mensen tot tranen toe bewogen … het waren andere tranen, van dankbaarheid, van opluchting, van het gevoel hebben dat alles opnieuw tot leven komt.
Elke mens reageert op een andere manier op een overlijden. Laat net die verscheidenheid de sterkte en de rijkdom zijn van de gesprekken in de praktijk. Als coach, consulent, therapeut leer ik elke dag van mensen die rouwen. Die leerschool helpt ook mij om opnieuw anderen bij te staan … het effect van de sneeuwbal en de lawine … Ik kan er alleen maar dankbaar om zijn en het biedt jou misschien een antwoordje op de vraag: hoe doe je dat? Je bent welkom ... (DJM)