Je leest de titel goed en ik begrijp je gefronste wenkbrauwen. Wat hebben die twee in hemelsnaam met elkaar te maken? Welke link kunnen we tussen rouwbegeleiding en een dieet leggen? Ik heb het warm water hiervoor niet uitgevonden, maar vond het in de literatuur een mooie vergelijking om even over na te denken.
We hebben het in vorige blogs ooit al uitvoerig gehad over het rouwende brein. Onze harde schijf heeft al die tijd massa’s informatie opgeslagen over onze overleden persoon en het duurt een hele tijd vooraleer een reset is gebeurd. Het knopje werkt niet op enkele seconden, maar doet er jaren over om zich aan te passen. Dit werd uitvoerig onderzocht en is ondertussen ook wetenschappelijk gestaafd. Ons brein heeft heel veel moeite om ergens te begrijpen dat iemand gestorven is en wil die aanpassingen maar heel traag doorvoeren.
Eigenlijk heeft ons brein een bepaalde tijd nodig om een gewoonte af of aan te leren. Hier komt de connectie met het dieet. Je hebt de gewoonte om elke middag na het eten te snoepen. Het wordt een dagelijks gebeuren en je staat er eigenlijk niet meer bij stil. Op een dag word je aangeraden om dat snoepje na het middagmaal weg te laten. Dan begint het brein te protesteren. Je mag iets niet, maar je hebt er behoefte aan. Je mag geen snoepje meer eten en je denkt alleen maar hoe lekker een snoepje nu wel zou smaken. Je hebt je brein zo getraind dat het hoopt, verlangt en wenst een voldaan gevoel te creëren. Wanneer je dit afneemt, heb je misschien wel een ijzersterke wil om het vol te houden, maar duurt het heel wat langer vooraleer ook onze hersenen hiermee akkoord gaan en zich hebben aangepast.
Bij een overlijden is alle contact verbroken. Hoe graag had je gewild om nog dit of dat te vertellen of te delen met de andere persoon? Je zou er alles aan doen om de overledene te spreken, met hem of haar in contact te komen. Het idee dat dit onomkeerbaar is, blijkt een brug te ver voor ons brein. Het niet kunnen bereiken van onze overledene is net zo’n aanpassing als het niet meer kunnen bereiken van dat verzadigde gevoel. De gedachte te moeten aanvaarden dat het echt niet meer kan, schudt ons meer dan grondig door elkaar.
Vandaar dat we praten tegen foto’s in het huis, dat we een video willen bekijken of dat we in een lege kamer op zoek gaan naar een zekere connectie. We willen immers contact en dat gevoel van ooit terug creëren. Sommigen raden dit af en vinden dat het radicaal gedaan moet zijn. Ik ben daar niet van overtuigd. Uit de praktijk blijkt dat het op zoek gaan naar connectie sowieso na verloop van tijd minder wordt en zelfs uitdooft. Het heeft dus wel degelijk een helende werking om dit in een beginperiode toe te laten als je daar aan toe bent.
Stilaan zijn er ook heel wat onderzoeken hieromtrent gebeurd. Ze tonen aan dat het helend werkt om opnieuw dat contact proberen te herstellen ook al besef je ten volle dat dit niet mogelijk is … dat het op die manier dat rouwende brein helpt de nodige aanpassingen door te voeren … Het verdriet wordt er niet erger door. Blijf dus praten tegen diegene die gestorven is als dit je kan helpen … bekijk de foto’s en de beelden … zoek naar dat contact … Het vormt een goede tussenstap om onze hersenen te laten inzien dat onze dierbare echt gestorven is en het verstoort het rouwproces zeker niet.
Rouwen en dieet … ze hebben echt wel iets met elkaar te maken … Op zoek naar het anders worden en ons op een andere wijze met de overledene te verbinden … een uitdaging.
Voor nu ... wat kan ik voor je doen? Heb je nood aan een gesprek rond
rouw- en verliesverwerking? Dan ben je welkom in Praktijk De
Krachtoase. (DJM)