Studie, literatuur, lectuur … het behoort tot de dagelijkse bezigheden. Altijd is er wel iets dat ik nog wil lezen en ontdekken, zeker rond thema’s die mij in de dagelijkse praktijk verder kunnen helpen om op die manier ook jou te helpen. Soms word je een boek aangeraden. Heel af en toe loop je langs de rekken in de bibliotheek en is er precies een lokroep zoals de Lorelei, die bekoorlijke verleidster op de rots aan de Rijn die volgens de overleveringen menig zeelui meenam in het donkerte van het water. Ik kan het nooit helemaal vatten of het de kaft van een boek is, dan wel de uitnodigende foto of precies de titel die ergens een belletje doet rinkelen: ’Hé, jij zal vast de moeite waard zijn om te lezen.’
Die bewuste zaterdag was het inderdaad weer prijs. Een jong uitziende dame schreef een lijvig boek met als titel ‘Weglopen is geen optie’. Lindsey De Grande, auteur van het boek, beschrijft daarin het verloop van een heel duistere periode in haar leven. Het woord met de grote K wordt niet geschuwd en ondanks de topsportprestaties blijft het enorm gevecht. Wat kan wel nog? Wat gaat niet meer? Die enorme wilskracht en doorzettingsvermogen wordt met een lach en een traan beschreven.
In de praktijk kwam iemand langs die hetzelfde zinnetje gebruikte: ‘Weglopen is geen optie, zeker?’ Ze stelde het eerder als vraag toen ze bij de intake vertelde wat haar gedreven had om een rouw- en verliescoach op te zoeken. Ik moest onmiddellijk denken aan het moedige verhaal van Lindsey.
In heel wat situaties is weglopen inderdaad geen optie. Het is hoogstens uitstel, wat verdringen, ergens in pauze zetten, maar ooit komt dat moment waarop alles opnieuw in gang wordt gezet. In het boek was weglopen uiteraard heel specifiek gekozen gezien de sportcarrière van de schrijfster.
Weglopen van verdriet heeft geen zin. Je kan het lange tijd opkroppen, verdringen, naast je neer leggen, doen alsof het er niet is, jezelf beloftes doen of wijs maken dat het morgen wel over of helemaal anders zal zijn, maar uiteindelijk kom je het opnieuw tegen, willen of niet. De dame in de praktijk had het allemaal geprobeerd. Tien lange jaren van ‘uitstellites’, zo noemde ze het. Het was als een boemerang in haar gezicht teruggekeerd. Na veel wikken en wegen zette ze uiteindelijk schoorvoetend de stap … niet goed wetende wat een rouw- en verliescoach na die lange tijd nog iets voor haar zou kunnen betekenen.
Die tien jaar maakt eigenlijk ook niet uit. Dat is een getal, dat kan evengoed veel korter of nog veel langer zijn. Verdriet moet ergens doorleefd worden, pas dan kan het helen. Verdriet is als een wonde. Je kan ze gewoon toedekken en doen alsof ze er niet is. Na verloop van tijd zal ze ontsteken, etteren, stinken, verzweren … Wonden moet je verzorgen door ze aandacht te geven, door op zoek te gaan naar de juiste verhouding tussen voldoende licht en zuurstof en toch die beschermende laag van medicatie en zalf. Pas wanneer aan alle voorwaarden voldaan is en de tijd haar werk heeft kunnen doen, zal de wonde ook tevreden zijn en wellicht een litteken als herinnering achterlaten.
Verdriet verdringen heeft geen zin. Ooit krijg je wel de rekening gepresenteerd. Laat je dan ook helpen door familie en vrienden wanneer je het moeilijk hebt. Wanneer het dreigt te ontsporen (of nog vroeger), aarzel dan zeker niet om de hulp in te schakelen van een professional. Er is niks om je over te schamen, om angstig over te zijn … hulp inroepen om te rouwen is een recht waar je gebruik van mag maken. Heel wat methodes, ook de nieuwe methodiek Lutografie, helpen je op die weg. Je bent welkom!
Rouwen … hoe doe je dat? Er is geen pasklaar antwoord, wel een leidraad. Ik schreef er een handig boekje over. Veel te vaak wordt die vraag gesteld: ‘Rouwen, allemaal goed en wel, maar hoe moet ik er aan beginnen?’ Het wordt tijd dat dit uit de taboesfeer wordt gehaald. Volg dus de facebookpagina van de praktijk en de website, want met deze vraag ga ik binnenkort op pad om er over in gesprek te treden. Noem het een lezing, een spreekbeurt, een uiteenzetting … de goeie naam moeten we nog vinden … Het wordt een missie om mensen bewuster te maken en hiervoor te sensibiliseren, want uiteindelijk willen we allemaal de tijd die ons hier wordt toegemeten zo gelukkig mogelijk doorbrengen met hen die we lief hebben … Weglopen is dus inderdaad geen optie … Goede moed en welkom … (DJM)